Together (2025)
Her ne kadar hiç sevmediğim bir tür olduğunu iddia etsem de son yılların yükselen “body horror” furyasının popüler filmlerine kayıtsız kalamayıp şans vermeyi sürdürüyorum. Türün bu yıl şu ana kadarki en popüler örneklerinden biri henüz ilk uzun metraj filmini çeken Michael Shanks’ten geldi. Uzun süredir gerçek hayatta evli bir çift olan Dave Franco ve Alison Brie’nin başrolünde yer aldığı film, evliliğin kıyısındaki uzun soluklu bir çiftin yeni evlerinde birbirlerini hiç istemeyecekleri kadar yakınlaştıran doğa dışı güçle mücadelesini konu alıyor… Yer yer “jump scare” sahneleri içeren bir korku filmi gibi ilerleyen film, bazı sahnelerde ise komediymişçesine güldürüyor. İyi sayılabilecek, en azından özgün fikirleri bulunan filmin bu fikirleri yeterince olgunlaştırabildiğini söylemek zor. Bu tip filmlerdeki tutarsızlıklar, mantıksızlıklar filmin büyüsüne kapılırsam çok gözüme batmaz ancak bu filmde pek çok sahneye tahammül etmekte zorlandım doğrusu. Akılda kalıcı yönleri olsa da yılın benim açımdan beklentinin epey altında kalan filmlerinden oldu…
Caught Stealing (2025)
Sıra dışı karanlık filmleriyle büyük ün yapan Darren Aronofsky, yıllar içinde değişik tarz arayışlarına girdi. Bu farklı denemeleri yönetmenin fanatik kitlesinin giderek erimesine yol açsa da erken dönem filmlerinden pek hazzetmeyen benim pozitif gördüğüm bir durumdu. Bir önceki filmi The Whale, karışık tepkiler almasına karşın benim için yönetmenin en iyilerindendi. Durum böyleyken Caught Stealing’e de sinemada şans vermek istedim… Caught Stealing’in farklı denemeler yapmasına artık alıştığımız yönetmenin filmografisinin en aykırı filmi olduğunu söylemek yanlış olmaz. Filmin bu aykırılığı ise ironik şekilde hiçbir aykırı yanı olmayan bir gişe filmi oluşundan kaynaklanıyor… Elvis ile sükse yapan Austin Butler’ın başrolünde yer aldığı filmde Matt Smith, Zoe Kravitz, Regina King, Liev Schreiber gibi ünlü isimler dikkat çekici performanslar sunuyorlar. Bol aksiyonlu film, kaliteli kadrosunun (kedi dahil) etkisiyle iyi vakit geçirtiyor fakat türün iz bırakanlarından sayılabilmesi için elle tutulur bir sebep bulmak çok zor. Muhtemelen 3-5 yıl sonra izleyip izlemediğimi bile unuttuğum filmlerden birine dönüşecek ve bir daha izlemek için bir sebep bulamayacağım…
Weapons (2025)
2022 yapımı Barbarian ile ilk filminde son yılların en iyi korku filmlerinden birini meydana getiren Zach Cregger, ikinci filmi Weapons ile bu yazın en çok ses getiren filmlerinden birine imza atarak başarısını pekiştirdi… Genç bir öğretmenin sınıfındaki biri hariç tüm çocukların aynı gece, aynı saat ve dakikada evlerinden kaçmalarıyla gelişen olayları konu alan film, açıkçası konusuyla beni biraz korkutmuştu. Fazla kağıt üzerinde yazılmış duran konusuyla filmin beni kendine inandıracağı konusunda şüpheliydim. Buna karşın henüz filmin ilk anlarından itibaren karşımda son derece gerçek karakterler gördüm ve Julia Garner başta olmak üzere güçlü performansların da etkisiyle filmi sonuna kadar ilgiyle takip ettim. Filmin bu ilgi çekiciliğinde Zach Cregger’ın izleyici avucuna almayı çok iyi beceren bir yönetmen, senarist oluşunun payı büyük. Özellikle filmin bölümlere ayrılıp her bir karakterin bakış açısına sırayla bakıyor oluşumuz son derece olumlu bir karar olup filmin başlı başına özgün bir tarza sahip olmasını sağlamış. Her ne kadar filmin yer yer tempo sorunları yaşayıp yönetmenin ilk filmi Barbarian’ın az farkla gerisinde olduğunu düşünsem de Zach Cregger’ın çağımızın en heyecan verici korku yönetmenlerinden biri olduğu aşikar. Sonraki işlerini merakla bekliyorum ki bunlardan birinin dedikodulardaki gibi bu filmin Amy Madigan’lı prequel filmi olması gayet olumlu olur…
