Bu yıl pandemi nedeniyle çevrimiçi ortamlara taşınan film festivallerinden biri de Başka Sinema Ayvalık Film Festivali idi. Festivalin minik film seçkisinden gözüme kestirdiğim tek film, yönetmen Bruno Merle’nin ikinci filmi olan Fransız yapımı “Felicita” oldu ve çok memnun kaldığım bir seçim oldu…
Filmin ilk sahnesinde sonraları adının Tommy (Rita Merle) olduğunu öğreneceğimiz bir kız çocuğu karşılıyor bizi. Ailesiyle birlikte bir kafede oturan ama kulaklıkla kendini ailesinden soyutlamış, belli ki duymak istemediği şeyler olan ama buna rağmen neşesini kaybetmemiş ve karşı masadaki bir çocukla şakalaşan bir çocuk bu… Çok geçmeden Tommy’nin anne ve babasıyla da tanışıyoruz, hem de çok sıra dışı bir şekilde. Hem sıra dışı hem de eğlenceli bir ailenin filmini izleyeceğimizi anlıyoruz böylece…
Felicita, İtalyancada “mutluluk” anlamına gelen bir kelime. Bu kelimeyi İtalyancanın en ünlü kelimelerinden biri yapan ise elbette aynı isimdeki eşsiz şarkı. Adını mutluluğu kendince tanımlayan oldukça pozitif duygular uyandıran bu şarkıdan alan filmimiz, tıpkı şarkıdaki gibi mutluluğu tanımlamaya çalışan ve pozitif duygular saçan bir ailenin hikayesini ele alıyor… Ve evet, efsane şarkı da filmin içinde yer alan önemli bir parça…
Oldukça samimi bir iş olan Felicita, ilk sahnesinden izleyiciyi kolayca yakalayıp film boyunca da bırakmıyor. İçerisinde barındırdığı gizem de ilgiyi sürekli canlı tutma konusunda ciddi bir görev üstleniyor. Filmin tüm pozitifliğine ve pozitif yanlarına karşın en büyük eksisi ise vaat ettiği gizem unsurlarının beklentileri karşılayamaması ve hikayenin vardığı final noktasının yeterince tatmin edici olmaması. Belki verdiği duyguyla güzel bir finaldi ancak daha anlamlı bir mesaj taşımasını isterdim…
Cannes gösterimine rağmen çok kısıtlı bir kitleyle buluşan ilk filminden 13 yıl aranın ardından yeni bir yönetmenlik denemesine kalkışan Bruno Merle, yönetmen yönüyle çok başarılı bir işe imza atmış. Filmin görüntü yönetmenliği ve oyunculuk performansları da çok başarılıydı. Özellikle ailenin küçük kızı Tommy’yi oynayan ve aynı zamanda yönetmenin kendi öz kızı olan Rita Merle harikaydı. Pio Marmai ve Camille Rutherford da çok başarılılardı.
Felicita belki mükemmel bir film değildi ama pek çok yönden çok başarılı, izleyicide güzel duygular uyandıran bir işti. Umarım festival gösterimlerinin ardından daha geniş kitlelerle buluşma şansı yakalar ve böyle daha çok filmler izleyebiliriz…
Felicita
