Erken Kış (2025)
Yerli sinemanın önemli yönetmenleri arasında sayılan Özcan Alper’in sinemasıyla tanışıklığım başarılı bulduğum ama çok da bayılmadığım iki filminden ibaret. Üçüncü filmi ise ekip katılımlı iyi atmosferli bir sinema salonunda izlememin etkisi nedir kestiremesem de şu ana kadarki en sevdiğim filmi oldu… Varlıklı bir adam olan Ferhat (Timuçin Esen), eşiyle birlikte çocuk sahibi olamayınca taşıyıcı anne bulma yoluna gitmişlerdir. Gürcü ve Ukrayna asıllı Lia (Leyla Tanlar) anlaşıldığı şekilde çocuğu dünyaya getirdikten sonra patlak veren Ukrayna – Rusya savaşı durumu karmaşıklaştırır ve Lia’nın kalış süresi uzar. Lia artık çocuğu bırakmak istememektedir, fakat Ferhat’ın görevi kesindir. Lia’yı Gürcistan sınırına bırakacaktır. Filmde bu görev yolculuğunu izliyoruz… Kısa bir süre içerisinde kısıtlı bir mekanda geçen bir yol filmi “Erken Kış”. Oldukça duygusal bir konuya sahip filmde karakterler oldukça gerçek hissettiriyor. Filmin sürükleyiciliğinde başroldeki Timuçin Esen ve özellikle Leyla Tanlar’ın payı büyük. Bununla birlikte Doğu Karadeniz coğrafyası ağırlıklı mekan seçimlerinin ve sinematografinin etkisi de her karede hissediliyor. Bu yıl bu alanda izlediğim en başarılı filmler arasında rahatlıkla adını anabilirim…
Sorry, Baby (2025)
Amerikan bağımsız sinemasında yılın öne çıkan ilk filmlerinden biri Eva Victor’dan geldi. Filmin yönetmenliğini, senaristliğini ve başrolünü üstlenen genç sinemacı tüm bu alanlarda başarılı bir iş çıkarmış. Başına gelen travmatik bir olayla baş etmeye çalışan bir kadının hikayesini anlatan film, aslında konu olarak hiç de yeni şeyler anlatmıyor. Benzer konuda yapılmış çok daha etkileyici işler izledik ama bu filmin acelesiz sakin anlatısı ve drama boğmayıp komedi soslaması mantıklı bir seçim olmuş. Travmatik konusuna rağmen neredeyse “kendini iyi hisset” filmi olmaya yaklaşmış. Eva Victor’ın tüm alanlarda başarılı olduğunu belirttim ama oyunculuğunun en çok öne çıkan tarafı olduğunu söyleyebilirim. Bir karakter filmi için olması gereken türden üst düzey bir taşıyıcı performans…
The Voice of Hind Rajab (2025)
Yılın izlemesi ve yorumlaması en zor filmine geldi sıra. Filmekimi’nde filmin hikayesini öğrendikten sonra filmin vizyonuna kadar izlemeyi ertelemiştim ancak vizyona girmesiyle daha fazla kaçamayıp sinemanın yolunu tuttum… Tunuslu yönetmen Kaouther Ben Hania imzalı ve Brad Pitt, Joaquin Phoenix, Rooney Mara, Alfonso Cuaron gibi pek çok ünlü ismin yapımcı olarak destek verdiği The Voice of Hind Rajab Gazze’de yaşanan gerçek bir insanlık dramını konu ediniyor. Batı Şeria’daki bir yardım merkezine küçük bir çocuktan gelen telefondan yola çıkan film, gerçek ses kayıtlarını kullanarak ilginç ve zorlu bir sinema deneyimi yaşatıyor. Filmin yaşanan üzücü gerçekleri sergilemesi çok değerli, bununla birlikte sinemasal yönleriyle de eli yüzü düzgün bir iş olduğunun altını çizmek gerekiyor. Oscarlarda kısa listeye kaldı ki adaylar arasında da görme ihtimalimizin yüksek olduğunu düşünüyorum…
Train Dreams (2025)
İyi bir sinema yılı olmakta olduğunu düşündüğüm 2025’in takvim yılı olarak izlediğim son filmi ne yazık ki yüksek beklentilerimin aksine büyük hayal kırıklığı yaşatan Netflix filmi “Train Dreams” oldu. Bu yılın Oscar ödüllerinde de iddialı olması beklenen bol ödüllü film, 20. yüzyılın başlarının dönüşüm içindeki Amerika’sında odunculuk ve tren yolu işçiliği yapan bir adamın yaşadığı beklenmedik trajik bir olay sonrası hayata tutunma mücadelesini konu alıyor… Denis Johnson’ın aynı isimli kitabından uyarlanan film, aşırı sakin bir atmosfere sahip. Filmin büyük kısmında neredeyse hiçbir şey olmuyor. Olay yoğunluğu çok düşük ve tamamen karakter ruh hali üzerinden işlemeye çalışan bir film. Bu tip filmlerde karakterle empati kurmak filmi sevmek için önemli bir koşul. Bu filmin neden bunu başaramadığından emin değilim ama Joel Edgerton’ın başarılı performansına karşın ne film ne karakter filmin neredeyse hiçbir anında beni yakalayamadı. Filmi seven çoğunluğa katılmak isterdim, ne yazık ki zar zor tamamlayabildim…
